CILIZ KOLLAR VE MEÇHUL YOLCULAR

   

Sanatın cılız kollarında koptu kopacak gibiydi zaman

Örümceğin dokuduğu incecik bir dantel gibi

Akıyordu

Şiirimiz

Usul usul

Oturduğumuz

Masadan

Sağımızdan,

Solumuzdan

Geçip

Gidiyordu

Zaman hırsızları

Hızlı bir treni kaçıracak gibi

dur

ma

dan.

Bizi kimse dokumuyordu.

Bize kimse dokunmuyordu.

İlletli sürüngen gibi

Bir köşede bekleşiyorduk.

Bunalmıştık.

Kahvenin telvesiyle şiirler yazıyorduk.

Bembeyaz gökyüzünde kuşlar gibi

Kanat

Açıyorduk

Atlılar geçiyordu kahvenin içindeki tablodan.

Sanatın cılız kollarında koptu kopacak gibiydi zaman.

Yağmur yağsa diyordun

Yağmur  yağsa….

Küçücük karabacaklının işlediği

Tanecik

Tanecik

Toprak

Sele   teslim   olsa….

Nene gerek onca taşıdığın nevale senin.

Bir

d

a

m

l

a

c

ı

k

tır

Canın.

Sanattan

Şiirden

Öyküden

Öykünmelerden

Halktan

Halkalardan

Sahte tutkulu tutkallardan

Konuştukça

Ağırlaşıyorduk.

Arada bir

Sandalyeleri, masaları değiştiriyorduk.

Bir içeri giriyorduk bir dışarı çıkıyorduk.

Olmuyordu.

Boşluk, hiçlik, nedensizlik dolmuyordu.

Oysa, en içtekilerin bile nedenleri ne çoktu!…

Yol ağzında işleyen karıncalar olsaydık

Serseydik şah eserlerimizi irili ufaklı

Bir damlacık canların dirilişi algılanmazdı yine de.

İnan  üzerine basıp geçerdi hızlı trenin  meçhul  yolcuları !…

Bu gün Hıdır ile Ellez’in buluşması.

Gelişmiş canlının dilek ağaçları çiçekler gibi…

Tınılı-tınısız titriyor sahil boyu yakılan tılsımlı ateşlerde.

Paradan, maldan, evden barktan örülen ağlara takılmadan

Ozanca dileğim içindeki koca yüreğe dokunsun insan.

Sanatın cılız kollarında koptu kopacak

Koptu

Kopacak

Gibiydi.

Zaman.

Uzun yolun yolcusu Mersin’li arkadaşımız ayrıldı aramızdan.

Ayrılığın sıcak tonu soğumamıştı henüz.

Gelen bir telefonun tınısıyla aralandı çift kanatlı kapı.

‘’Muğla’ya yağmur yağıyor. Ortalık toz duman.’’

‘’Bereketi bırakıyorum Muğla’ya.’’

Pek bereketli geçmese de Marmaris’te zaman.

Damla damla biriken sözcükler inadına kavi bir yağmur.

Bir söyleşinin ardından

Ben de içimden yağdım usul usul

Usul usul açlığımı unuttum.

Çatladı beynim hiçliğin mor çiçekli penceresinde.

Azık çıkınımı çözdüm acılı ekşili sözcükleri yuttum.

Doymadım.

Doyurmadı hiçbir şey.

İncecik ipincecik bir oya çektim başımdaki yazmaya.

Koyuldum ak apak kâğıtlara yazmaya.

Akşamı esir almıştı futbolun zafer sarhoşları.

Sokaklardan geçişleri bitmek bilmiyordu.

A

K

I

Y

O

R

Akıyordu.

Akıyordu.

Akıyordu irili ufaklı gelişmiş canlılar.

İnliyordu  sokaklar!…

Bugün Hıdır ile Ellez’in buluşması.

Ozanca sızıdan, şiirden, öyküden, romandan dilek tuttum.

Cılız bir dilekti benim dileğim.

Koca bir emekti bizim emeğimiz meçhul yolcuları olmayan.

Akdeniz’den Ege’ye yüreğimiz kocaman.

                    Hatice Altunay/MUĞLA KHA